അന്ന് ബുക്കും സ്ലേറ്റും ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. നാരായം കൊണ്ടെഴുതുന്ന പനയോലയായിരുന്നു പുസ്തകത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തുണ്ടായിരുന്നത്. ഈ ഓല ഷർട്ടിന്റെ പിന്നിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചുകൊണ്ടാണ് സയ്യദ് സുലൈമാൻ എന്നെ സവാരിക്കെന്നോണം സൈക്കിളിൽ കൊണ്ടു പോകാറ്. ആശാൻ പള്ളിക്കുടത്തിൽ എത്തിയാൽ വീണ്ടും നിലവിളി തുടങ്ങും. ആശാൻ കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ച് ബലമായി പിടിച്ച് നിലത്തിരുത്തും. കൈയ്യിൽ ഒരു ചൂരൽ വടിയും കാണും. ആശാൻ ഒരു ഭീകരജീവിയായിട്ടാണ് ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത്. ഓലമേഞ്ഞ ഒരു ചെറിയ കുടിലാണ് പള്ളിക്കുടം. ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ തടുക്ക് ( ചതുരാകൃതിയിലുള്ള ചെറിയ പായ) ഇട്ടാണ് ഇരിക്കന്നത്. മുന്നിൽ രണ്ടു പിടി മണൽ ഉണ്ടാകും. ഇത് നിരത്തിയാണ് എഴുതുന്നത്. ചൂണ്ടുവിരൽ പിടിച്ച് ബലമായി ഈ മണലിൽ ആശാൻ എഴുതിക്കുമ്പോൾ അസഹ്യമായ വേദനയുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടിൽ തിരികെയെത്തുമ്പോൾ തെണുത്ത് ചുവന്നിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞി വിരൽത്തുമ്പ് കണ്ട് അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ ഈറനണിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അമ്മ എന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ച് വിരൽത്തുമ്പിൽ ഉമ്മ വെക്കും. എന്നിട്ട് പറയും “നീ പഠിച്ച് മിടുക്കനായി വലിയാളാകാനല്ലെ, ഇതൊന്നും സാരമില്ല.” ആ ഓർമ്മകളിൽ ഇന്ന് ഗദ്ഗദത്തോടെയാണ് ഞാനിതെഴുന്നത്. കണ്ഠമിടറുന്നൂ… കൈകൾ വിറയ്ക്കുന്നു… വിരൽത്തുമ്പ് ചുവന്നിട്ടില്ലെന്നു മാത്രം… ഇന്ന് വേനലവധി കഴിഞ്ഞ് സ്കൂൾ തുറക്കുന്ന ദിവസം സാധാരണ കുട്ടികൾ വീടിനു മുന്നിലൂടെ നടന്നുപോകുന്ന പതിവുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ ഇന്ന് കുട്ടികളെല്ലാം വീട്ടിലിരുന്ന് ഓണ്‍ലൈന്‍ പഠനം നടത്തുന്ന കാരണം ആരെയും കണ്ടില്ല. ആകെ ഒരു മൂകത. അങ്ങനെ എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓര്‍മ്മയിലേക്ക് ചിറകുവിരിച്ച് ഞാനും ഒന്ന് യാത്ര ചെയ്തുപോയി … എന്റെ ആശാൻ പള്ളിക്കൂടത്തിലേക്ക് …